„Kobieta w klatce” jest jednym z większych moich osobistych zaskoczeń literackich. Książka wpadła w moje ręce przypadkiem, nigdy wcześniej nie słyszałem o tym autorze, a efekt końcowy jest całkiem przyjemny. Pomimo tego, że już wcześniej dowiadujemy się kto porwał i uwięził tytułową kobietę, nie odrywamy się od lektury, bo chcemy poznać dalsze losy jej bohaterów.
„Kobieta w klatce” Jussi Adler-Olsen
„Kobieta w klatce” Jussi Adlera-Olsena najbardziej kojarzy mi się z moją pracą w księgarni. W zeszłym roku mój kolega zawsze polecał tę pozycję klientowi, opierając się na jego przyjemnych doświadczeniach z tą lekturą. Książka duńskiego autora dosyć niespodziewanie trafiła w moje ręce. Nie nastawiałem się na jakieś wybitne dzieło, a otrzymałem zgrabny kryminał: dobrze napisaną i ciekawą historię, z nietuzinkowym bohaterem.
Przeczytaj także: „CZERWONE GARDŁO” JO NESBO – RECENZJA
Opowieść zaczyna się w 2007 roku, po powrocie Carla Morcka z urlopu zdrowotnego po nieudanej akcji policyjnej. W niej zginął jeden z jego kolegów, a drugi leży sparaliżowany w szpitalu. Rząd Danii wpada na wspaniały pomysł utworzenia Departamentu Q – zespołu od nierozwiązanych spraw, mocno promowanego w mediach i teoretycznie doskonale wyposażonego. W praktyce nasz główny bohater otrzymuje jednego pomocnika, a pieniądze idą na inne sprawy. Okazuje się, że wałki są na porządku dziennym nie tylko w naszej policji, ale również tej zachodniej.
Codzienność uwięzionej bohaterki
Pierwszą ze spraw nowego departamentu jest zagadka młodej, atrakcyjnej i bardzo popularnej parlamentarzystki, która w 2002 roku zaginęła bez śladu podczas podróży promem. Jedyny świadek tego zdarzenia – jej brat Uff – nie może pomóc służbom. Powodem jego niepełnosprawność, dlatego mężczyzna nie jest w stanie opisać tego, co wydarzyło się przed laty.
Jak można się domyślać po niespecjalnie zagadkowym tytule, Merete Lynggaard żyje i została uwięziona w klatce. Najmocniejszą stroną tej książki jest sposób, w jaki Jussi Adler-Olsen opisuje codzienność tej kobiety. Czytając tę recenzję wyobraźcie sobie, że nagle ktoś zamyka was w niewielkiej przestrzeni i systematycznie poddaje torturom psychicznym (fizyczny zresztą też). Spójrzcie oczami duszy na swoje pokoje, mieszkania, domy – enklawy waszego codziennego życia i zestawcie to z opisaną sytuacją. Da się odczuć grozę, a duński autor za pomocą bardzo szczegółowego portretu ten lęk jeszcze potęguje. Równocześnie poznajemy historię bohaterki i powody jej porwania.
Przeczytaj także: „CIEMNE SEKRETY” MICHAEL HJORTH I HANS ROSENFELDT – RECENZJA
Niczym Sherlock Holmes
Drugą cechą „Kobiety w klatce”, która wpływa na pozytywny odbiór tej książki jest postać Assada – pomocnika głównego bohatera. W tej pierwszej części przygód Departamentu Q mało wiemy o jego przeszłości, możemy tylko domyślać się gdzie, jak i kiedy nabył swoje umiejętności. Walka wręcz, przenikliwość, błyskotliwa inteligencja, intuicja, zmysł obserwacji i rozbrajające poczucie humoru. Syryjczyk od pojawienia się na kartach tej historii wzbudza sympatię i aż chce się zagłębiać w lekturę, aby poznać go jeszcze bliżej. Trzeba też przyznać, że to dzięki niemu śledztwo, z góry nastawione na porażkę, poszło do przodu. Morckowi daleko do Sherlocka Holmesa, ale Assad na pewno ma sporo z Watsona. Szef departamentu natomiast jest typowym śledczym, który jest zdolny złamać wszystkie regulaminy, aby dopaść przestępcę.
„Kobieta w klatce” Jussi Adler-Olsen – recenzja
„Kobietę w klatce” polecam wszystkim miłośnikom kryminałów skandynawskich, zarówno tym lubującym się w powieściach grozy z solidnym podłożem psychologicznym, jak również mało wymagającym wielbicielom tego gatunku. Książka Jussi Adlera-Olsena doczekała się również filmu, ale o nim wspomnę już przy okazji serii #Najpierwksiążkapóźniejfilm.
Jeśli spodobał ci się ten materiał, może zainteresuje cię również „Dlaczego nie czytamy książek?”!
Więcej ciekawostek o literaturze znajdziesz na naszym Facebooku, Twitterze i Instagramie!
Czytelnik, recenzent i promotor literatury.
Na co dzień wydawca miejskiego portalu Radia Eska w Białymstoku. Zajmuje się bieżącymi sprawami dotyczącymi stolicy Podlasia, jak również całego regionu. Z mediami, wcześniej głównie sportowymi, związany od 2016 roku. Absolwent Wydziału Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Prywatnie wielki fan mediów społecznościowych, piłki nożnej oraz serialu „Przyjaciele”.
Kontakt: m.lopienski@przeczytane.net
