Czy świetnie skrywane tajemnice ujrzą światło dzienne? Czy można kłamać w nieskończoność? Freida McFadden w książce „Nie kłam” doskonale wprowadza w świat pełen sekretów, intryg oraz wzajemnych podejrzeń.
„Nie kłam” Freida McFadden
Młode małżeństwo, Tricia i Ethan, jedzie obejrzeć dom na odludziu, który zamierza kupić. Wcześniej należał on do Adrienne Hale, psychiatry, która w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęła. Z powodu śnieżycy para zostaje uwięziona w wielkiej, pięknie urządzonej posiadłości, bez kontaktu ze światem, z dziwnie „zatrzymanym czasem”. Tricia znajduje ukryte taśmy, które okazują się być nagraniami spotkań doktor Hale z pacjentami. Ethan sprawia wrażenie człowieka twardo stąpającego po ziemi, którego marzeniem jest posiadanie tego wielkiego domu. Można jednak odczuć, że mężczyzna coś ukrywa.
Przeczytaj również: „W pułapce” Magda Stachula – recenzja
Główna bohaterka książki „Nie kłam” wzbudza mieszane uczucia. Z jednej strony jest ciekawa świata, pełna determinacji. Jej postać kreowana jest na osobę dążąca do poznania prawdy o posiadłości. Wzbudza przy tym ciekawość i buduje napięcie. Z drugiej strony Tricia momentami wydaje się być przesadnie impulsywna, czym traci autentyczny charakter postaci. Na zachowanie Tricii prawdopodobnie wpływa trauma z przeszłości. Jej doświadczenia wciąż wpływają na sposób postrzegania rzeczywistości. Z jednej strony potrzebuje bliskości, z drugiej wciąż podważa zaufanie wobec męża, zastanawiając się czy czegoś nie ukrywa. Zdaje sobie sprawę, że mało o nim wie, boi się, że za słabo go zna, by móc mu ufać w stu procentach.
W miarę rozwoju akcji, granice między tym, co prawdziwe, a urojone, zacierają się. Czy przeczucia Tricii wobec męża są prawdziwe? Czy może to Tricia ma coś na sumieniu, skrywa tajemnice? Kto kłamie?
Paranoja czy przeczucia?
Styl pisania Freidy McFadden można określić jako silnie nastawiony na budowanie napięcia oraz wprowadzanie elementu zaskoczenia. Krótkie rozdziały kończą się niedopowiedzeniami, co powoduje efekt binge-readingu, czyli „jeszcze tylko jeden rozdział”. Narracja jest pierwszoosobowa, dzięki czemu czuję się, jakbym „siedziała w głowie” Tricii. Powoduje to subiektywne postrzeganie rzeczywistości oraz wprowadza element niepewności. Autorka poprzez zatajanie przeszłości głównej bohaterki oraz podawanie sprzecznych informacji o Ethanie wprowadza technikę znaną jako „unreliable narrator” – niewiarygodnego narratora. Kończąc każdy rozdział zastanawiałam się, kto mówi prawdę. Kluczowym składnikiem stylu pisania Freidy McFadden są zwroty akcji, które zmieniają sens całej historii.
Historia opowiedziana przez autorkę może sprawiać wrażenie dość banalnej, szczególnie dla kogoś, kto czyta wiele książek o podobnej tematyce. Pojawia się tu dom na odludziu, chwiejne zaufanie do męża, osobiste myśli doktor psychiatrii. Do tego możemy dodać stereotypowość postaci – klasyczną żonę z przeszłością i zbyt idealnego męża. Dla jednych zakończenie może wydawać się kontrowersyjne, dla innych przewidywalne i „naciągane”. Dla mnie zabrakło elementu zaskoczenia, wielkiego wow, czegoś, co odwróciłoby perspektywę, zburzyło moje wcześniejsze założenia i zostawiło mnie z poczuciem, że przeczytałam coś naprawdę wyjątkowego.
„Nie kłam” Freida McFadden – recenzja
Mimo kilku wad „Nie kłam” Freidy McFadden może się podobać. Historia z kasetami nadaje książce swoistego charakteru. Przypadnie do gustu fanom thrillerów psychologicznych, ale również trafi do osób rozpoczynających przygodę z kryminałami. Jeśli jesteście zwolennikami mrocznych sekretów i tajemniczych zwrotów akcji, okraszonych dreszczykiem emocji- to pozycja dla Was!
MONIKA BARTCZAK (sprawdź profil autorki na Instagramie)
Jeśli chcesz nas wesprzeć, postaw nam KAWĘ! Zastrzyk energii gwarantowany!
Więcej ciekawostek o literaturze znajdziesz na naszym Facebooku, X-ie (dawniej Twitterze) i Instagramie!
Paweł Łopienski