Umberto Eco międzynarodową sławę zyskał dzięki dziele „Imię róży”. Włoch jednak nie tylko w swoim życiu skupiał się na pisaniu beletrystyki, ale był bardzo znanym i płodnym nauczycielem akademickim. W poniższym tekście wybraliśmy TOP 3 najlepszych powieści autora.
Umberto Eco – najlepsze książki
Umberto Eco jako jeden z największych intelektualistów dwudziestego wieku, zapisał się na stałe w panteonie wielkich umysłów. Na polu pisarskim jednak również odniósł sukces, przede wszystkim pisząc teksty naukowe, lecz spłodził również kilka powieści. Zajmował się głównie semiotyką i semiologią, czyli ogólnie znakiem w kulturze. Sławę przyniosła mu powieść „Imię róży”, później zekranizowana z Seanem Connerym. Większość prac Eco dotyczą jednak przedmiotu badań. W jego potężnym portfolio przeważają eseje i felietony z których słynął i właściwie, mimo siedmiu lat już od śmierci Umberto Eco, owe teksty pozostają nieśmiertelnym pomnikiem wielkiego autora.
W rocznicę urodzin autora warto przypomnieć trzy najlepsze książki Umberto Eco, które miałem sposobność i przyjemność czytać w swoim życiu.
„Imię róży”
Na pierwszym miejscu, tak jak i zapewne w większości zestawień, musi wybrzmieć „Imię róży”. Książka niezwykła, nacechowana symbolami i znakami. „Imię róży” to kryminał, którego akcja dzieje się w średniowieczu w klasztorze benedyktyńskim. Główny bohater ma za zadanie rozwiązać zagadkę tajemniczego morderstwa. Fabuła zdaje się być średnio oryginalna, lecz w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Mrok unoszący się w powietrzu i strach podskórny, na których zbudowany jest między innymi klimat książki, zdają się wciągać czytelnika wewnątrz świata, ludzi i zdarzeń, które dla każdego zwykłego śmiertelnika są obce i niemożliwe do poznania. Życie w klasztorze ukazane jest szczegółowo i precyzyjnie, najmniejsze detale wyrażają miejsce, w którym toczy się akcja powieści.
Umberto Eco stworzył ponadczasowe dzieło, a po za wątkiem kryminalnym nacechowanie powieści wartością filozoficzną, historyczną oraz moralną jest na najwyższym poziomie. Usytuowanie klasztoru oparte jest o hierarchię potrzeb Maslowa. A takich smaczków w powieści jest więcej.
„O bibliotece”
Drugą książką Umberto Eco godną uwagi jest „O bibliotece”. Niewielkich rozmiarów podróż po najgorszej i najlepszej bibliotece. Eco na przykładzie negatywnym opisuje i kształtuje jak powinno wyglądać idealne miejsce. Jest to właściwie esej, ale napisany z humorem, nad wyraz zgrabnie i ciekawie. Pomimo zaledwie kilkudziesięciu stron tekstu, całość jest obfita w treść i reprezentuje tak jak i cała właściwie działalność Umberto Eco, wysoki poziom elokwencji. Wsparta kulturą słowa i opisywaniem trudnych i niezrozumiałych dla większości osób tematów naukowych. Podróż po bibliotece, w jaką zabiera Umberto Eco, jest przeurocza i bardzo ucząca.
„Pięć pism moralnych”
Trzecią książką Umberto Eco, choć tak naprawdę pierwszą, która wpadła mi w ręce, to „Pięć pism moralnych”. Pięć spisanych tekstów dotyczy współczesności lat dziewięćdziesiątych. Eco dotyka problemów z jakimi zaczynał lub już zmagał się świat i ludzie. Najlepiej przypominam sobie tekst o odradzającym się faszyzmie i wspomnieniach autora z czasów wyzwolenia przez aliantów. Wtedy także pierwszy raz zetknąłem się ze znaczeniami, ponieważ pisarz rozkłada na czynniki pierwsze znaczenie faszyzmu, czego w mediach nigdy wcześniej nie widziałem, po za przekrzykującymi się politykami, wyzywającymi się od faszystów. Natomiast po lekturze „Pięciu pism moralnych” zacząłem troszkę inaczej spoglądać na sprawę, ponieważ znaczenie tego słowa po prostu zostało zmienione.
Jak widzicie warto wracać do Umberto Eco. Niezależnie czy do powieści, czy eseistyki, warto poznać świat semiotyki, dzieła otwartego i kultury wyrażanej przez znaki.
Przeczytaj także: J.R.R. TOLKIEN – KIM BYŁ TWÓRCA LEGENDARNEGO ŚRÓDZIEMIA? BIOGRAFIA, CIEKAWOSTKI, NAGRODY
Więcej ciekawostek o literaturze znajdziesz na naszym Facebooku i Instagramie!
Spodobał Ci się ten artykuł? Udostępnij go znajomym!
