Mieliście ostatnio tak, że czytając książkę czuliście, jakby autor uderzył Was w twarz? I nie mam tu na myśli rozczarowania, a zrobienie odbiorcy w konia! Ja miałem tak podczas lektury pozycji „Ślad” Przemysława Żarskiego, która otwiera trylogię z komisarzem Robertem Kreftem.
Materiał powstał dzięki współpracy autora recenzji z Wydawnictwem Czwarta Strona Kryminału.
Jak z popularnego pomysłu zrobić znakomitą historię?
W studniówkową noc 1993 roku bez śladu zaginęła Sylwia Nowicka. 25 lat później w jednym z mieszkań na osiedlu w Sosnowcu policja odkrywa taśmę VHS, a na nim nagrane zabójstwo młodej kobiety. Wszystko wskazuje na to, że znaleziono zapis śmierci Sylwii. Pytanie tylko: kim jest morderca z taśmy? Dlaczego pojawiła się ona dopiero po tylu latach? I jak to wszystko się ma do zwłok znalezionych w tym samym czasie w domu pod lasem?
Wydaje mi się, że ten pomysł na intrygę w „Śladzie” nie jest jakiś odkrywczy. Kolejna historia sprzed lat, którą trzeba teraz wyjaśnić. Ta koncepcja nawet w kontekście polskiego kryminału nie jest jakaś specjalnie nowa. W książce Przemysława Żarskiego nie jest jednak istotny ten początek (to od czego wychodzi autor), ale to jak wykorzystuje ten motyw do poprowadzenia intrygi.
Przemysław Żarski i jego „Ślad” dobrym przykładem, jak budować intrygę
Napisałem na początku o tym uczuciu uderzenia czytelnika w twarz, bo ja właśnie tak się poczułem po przeczytaniu finałowej sceny. Kiedy wszystko już sobie w głowie ułożyłem, nagle otrzymałem niespodziewany cios. I bardzo się z tego cieszę, bo to lubię w kryminałach – podsuwanie rozwiązań, które później okazują się fałszywe.
Muszę się przyznać, że gdyby nie współpraca z wydawnictwem, to pewnie nie poznałbym tego autora. I byłaby to wielka strata, bo Żarski potrafi budować napięcie, umie krętymi drogami poprowadzić do finału. Nie ma problemu z mieszaniem teraźniejszości z przeszłością. Co ważne: w „Śladzie” pisarz stworzył ciekawy policyjny klimat, który wciąga brutalnością (choć bez niepotrzebnego nadmiaru), realizmem i tragizmem.
Wyjątkowy klimat + ciekawi bohaterowie
Ten klimat łączy się z bohaterami, jakich wykreował autor. W „Śladzie” Żarskiego każdy z nich jest niejednoznaczny, bez względu na to, czy mamy do czynienia z Robertem Kreftem, jego współpracownikami albo podejrzanymi, to ich prawdziwe motywacje poznajemy dopiero z czasem. To wpływa na nasze zainteresowanie tą historią, którą sam przeczytałem bardzo szybko. A jeśli mamy z tyłu głowy, że ta pozycja dopiero otwiera cykl, to zdajemy sobie sprawę, że największe emocje dopiero przed nami.
Mnogość wątków dodatkowym plusem
Muszę jeszcze napisać kilka słów o intrydze, bo sam złapałem się na tym, że po przeczytaniu książki miałem wątpliwości odnośnie kilku wątków. Na początku podejrzewałem autora o błąd, ale wróciłem do książki i okazało się, że to ja tych kilku szczegółów nie wyłapałem. Stosunkowo szybko udało mi się również wpaść na to, kto zabija, ale dzięki temu, że w tej pozycji wątków jest kilka (kwestia zaginięcia/śmierci Sylwii, jaki to ma związek z mordercą grasującym po Sosnowcu i dlaczego on zabija?), do końca świetnie się bawiłem. A w związku z tym, że lekturę kolejnej części mam już za sobą, wiem, iż dalej jest jeszcze ciekawiej!
Jeśli spodobał ci się ten materiał, może zainteresuje cię również „Zmora”.
Więcej ciekawostek o literaturze znajdziesz na naszym Facebooku i Instagramie!
Czytelnik, recenzent i promotor literatury.
Na co dzień wydawca miejskiego portalu Radia Eska w Białymstoku. Zajmuje się bieżącymi sprawami dotyczącymi stolicy Podlasia, jak również całego regionu. Z mediami, wcześniej głównie sportowymi, związany od 2016 roku. Absolwent Wydziału Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Prywatnie wielki fan mediów społecznościowych, piłki nożnej oraz serialu „Przyjaciele”.
Kontakt: m.lopienski@przeczytane.net
